De kop is eraf!

Ik kan mijn BlackBerry wel zoenen! Er bestaat niets beter dan een mobieltje met internet, als je vertraging hebt in de trein. Ondanks mijn goede voorbereidingen als een perfect uitgestippeld reisschema en een uur eerder vertrekken, leek alles in het honderd te lopen. En dat uitgerekend op de dag dat mijn eerste sollicitatiegesprek gepland stond. “Goedemorgen, deze trein gaat niet verder dan Meppel. De pendeltrein brengt u naar Zwolle”.

Zou ik op zo’n moment geen paniekaanval moeten krijgen? Me afvragen wat ik moet doen, hoe ik ooit op tijd kom of dat ik het bedrijf moet bellen? Nee hoor, ik niet, ik was de rust zelve. Ik kan er toch ook niets aan doen, dat die trein niet verder kan reizen. Daarnaast ben ik op tijd vertrokken, dus heb ik nog tijd genoeg om een alternatief reisschema op te stellen. Zo gezegd zo gedaan. Samen met een vriendin op afstand, internet en een conducteur ben ik te weten gekomen hoe ik het beste verder kon reizen. En niet geheel onbelangrijk, op tijd kon komen.

Opgelucht dat ik was toen ik het gebouw een kwartier voor het gesprek bereikte. Ik had de treinritten, het overstappen en de vertragingen overleeft! Nu kon het echte werk beginnen. Zo goed als ik voorbereid was op de reis, ben ik ook voor het gesprek. Mijn nieuw gekochte notitieblokje legde ik samen met een ‘nette’ pen (lees: niet afgekloofde dop) op tafel en ik pakte de documenten die ik had uitgeprint. Klaar om te beginnen. En nog steeds waren mijn zenuwen ver te zoeken. Is dat niet raar?

Later werd mij duidelijk waarom ik niet gek werd van de spanning. Het was een kort, maar krachtig gesprek. Maar toch een leerzame, eerste sollicitatie die mij heeft laten inzien dat dit niet de baan was voor mij. Ik zit misschien niet meer in de running om kans te maken op deze baan. Maar ik weet nu wel meer wat ik wil of beter gezegd wat ik niet wil.

Gerelateerde berichten