Het besef is er amper, maar ik ben wel zo blij als een kind in een snoepwinkel. Ik mag in mijn handen knijpen, na twee en een halve maand heb ik een baan gevonden. Mijn baan. Vanaf 1 september ben ik communicatiemedewerker, kan ik datgene gaan doen waarvoor ik gestudeerd heb. Na ontvangst van het goede nieuws wilde ik dit direct delen met mijn ouders. Vol enthousiasme bel ik ze op. Mijn ouders zijn trots en ontzettend blij, de felicitaties komen mij tegemoet, maar het zijn en blijven natuurlijk ouders. Al snel krijgt het gesprek een andere wending dan waarop ik was voorbereid. De, natuurlijk goed bedoelde, adviezen stromen binnen over de volgende stap die gaat komen, het contract.
Hiervoor belde ik niet, ik wilde mijn feeststemming juist op mijn ouders overbrengen. Ik wilde dat ze zelf dansend door hun woonkamer zouden gaan, dat ze met mij mee zouden gillen van blijdschap en dat we samen konden fantaseren over mijn toekomst. De goed bedoelde adviezen kon ik eerst niet waarderen, ik was overrompeld door de informatiestroom die naar mij toekwam. Het liefst wilde ik schreeuwen: dit is mijn baan en ik wil eerst een feestje vieren voordat we het echte werk gaan invullen! Maar nee, ik werd weer met beide benen op de grond gezet. En maar goed ook. Ik heb het wel over een mooie toekomst, maar goede arbeidsvoorwaarden zijn daar een onderdeel van.
Toch vond ik het lastig. Ik bedoel, ik ben maar een starter. Kan ik dan wel eisen stellen en overal vraagtekens bij zetten? In deze tijden moet ik toch juist blij zijn met een baan? Gelukkig heb ik hierin mijn eigen weg gevonden. Het concept contract kreeg ik via de mail toegestuurd. Eerst heb ik het sollicitatiegesprek nog een keer in mijn hoofd afgespeeld om alle belangrijke punten op te kunnen schrijven. Toen ben ik in alle rust het contract gaan doornemen, met naast mij natuurlijk een lijstje met de tips van mijn paps en mams. Ik was blij dat ze mij bewust hadden gemaakt van waar ik op moest letten en wat de aandachtpunten in een contract zijn. Voor mijn gevoel had ik op deze manier een houvast. Mijn ouders hebben de benodigde kennis in huis, ze weten waar ze het over hebben, en dat kan nog niet van mij worden gezegd.
Monster Column – Barbara Kuiper
Er zijn nog geen reacties. Wacht niet en plaats je reactie!