‘Nieuwe week, nieuwe kansen. Mijn zoektocht naar een baan krijgt een vervolg.’ Mijn verwachtingen met het plaatsen van deze Facebook update werden bevestigd. De vragen stroomden binnen. Vond ik mijn baan niet meer leuk? Of had ik mijn proeftijd niet overleefd? Niets is minder waar.
De economische crisis lijkt vaak verder weg dan we denken. Tenminste ik heb het nog niet direct gemerkt. Met een auto voor de deur, lunchafspraakjes en bezoekjes aan de sauna kan ik toch niet klagen? Het lijkt alsof het alleen de grote bedrijven aantast. Maar niets is minder waar. Na een kort overleg op het werk en een persoonlijk gesprek werd het mij duidelijk, de economische crisis trof ook mij! Ik was beduusd en overrompeld. Overkwam mij dit echt? Kwam ik door bedrijfseconomische redenen op straat te staan? Inderdaad, er was geen toekomst meer voor mij bij dit bedrijf. Daar stond ik dan, terug onderaan de ladder. Vacatures zoeken, solliciteren en hopen op een uitnodiging. En dan ook nog eens zonder een (bij)baan!
Na wat aanrommelen en het nieuws laten bezinken wist ik wat mijn eerste missie was, het zoeken van een (bij)baan. Want zeg nou zelf, solliciteren vanuit een werkende positie is toch beter! Toevallig kwam ik de Rayonmanager van mijn oude bijbaantje tegen en voordat ik het wist had ik een soort van sollicitatiegesprek. Ik was even overdonderd, maar trots op het feit dat ik zo terug kon komen. Dan heb ik toch iets goed gedaan! En inderdaad twee dagen later was ik weer terug op de werkvloer. Ik moet toch echt een engeltje op mijn schouder hebben gehad!
Mijn tweede missie was het vernieuwen van mijn cv, LinkedIn en overige sites. Daarna kon ik mijn netwerk inlichten. Iedereen moet toch weten dat ik weer aan het solliciteren bent. Ik bedoel, je netwerk is toch de manier om tips, adviezen en vacatures te ontvangen!
Er zijn nog geen reacties. Wacht niet en plaats je reactie!