Maatje 36

Als je in mijn kledingkamer kijkt, ja ik ben zo’n meisje die een hele kamer als kledingkast heeft, zie je genoeg schoenen staan. En dan is dat nog niet eens alles, want beneden hebben we ook nog een schoenenkast en in de schuur zijn ook drie planken voorzien van schoenen. Overigens niet alleen van mij, maar dat ter zake. En toch vind ik schoenen kopen een drama, in het bijzonder schoenen voor het werk. 

Ik ben gezegend met een kleine schoenmaat. Maatje 36, als het meezit 37 en in het ergste geval maat 35. Gelukkig maar met mijn 1.67 meter. Maar het fabeltje dat ik keus zat heb tijdens de uitverkoop is klinklare onzin. Meestal zijn de schoenen die ik leuk vind al voor mijn neus weggekaapt of hebben die het zelfs niet eens gehaald tot de sale. Vandaar mijn wijze besluit om deze keer op tijd op schoenenjacht te gaan.

Afgelopen weekend is de jacht, op enkellaarsjes in maat 36, begonnen. Het liefst van zwart leer, met een vrouwelijke, stevige hak. Een schoen die je aantrekt en gelijk goed zit, maar wel mooi is. En dan de belangrijkste eis: ik moet er minimaal vier uren achterelkaar op kunnen lopen, in verband met mijn werk. Na twee winkels heb ik de moed al opgegeven. Deels vanwege het weer (lees: de regen kwam met bakken uit de hemel vallen), deels vanwege het feit dat mijn maat er niet was.

En dan te denken dat je op tijd bent. We zijn nog maar halverwege oktober en van de acht paar schoenen die ik wel wilde passen was er maar één paar in mijn maat. De rest was zelfs niet eens meer te bestellen. En natuurlijk zit dat enige paar in maat 36 voor geen meter. Hoe blij ik ook ben met mijn kleine schoenmaat, hier kan ik flink van balen.

Kortom: het is weer tijd om achter de computer te kruipen en alle webwinkels bij langs te gaan. Plaatjes kijken. In de hoop dat ze zo in het echt er ook zo uit zien, dat ze de goede maat hebben en hopen dat die ook goed zitten, want via het internet schoenen kopen blijft natuurlijk altijd een gok.

Gerelateerde berichten